علي_قيصري

سال ها بي خانمان از كــوچِ اجباري شدم

يـارِ محبــوبـم نمي دانــد كـــه از راهِ نيـاز

در غـروب بي كسي محتـاجِ دلـداري شدم

چـاره ام در روزِ تنهـايي غــزل گفتن نبود

شاعــر گل واژه هـا از روي ناچــاري شدم

در نگاه پر سكوتِ چشمه ي مردابِ خيس 

بركه اي بودم كه از شور غزل جاري شدم

از همانروزي كه دف با شعرِ حافظ ميزدم

خارج از انـديشه هـاي ساده انگاري شدم

پا نهـــادم در ميـان بــرف بهمــن لاجــرم

ميــزبانِ روزهـاي ســرد و تكـــراري شدم

در پـس بـاغ قنـاري پشت پَـرچـين خيال

عاشـق روي عسل در حـينِ گلـكاري شدم

علي_قيصري